GEONOCIDI, PA JOŠ MASOVNI

Šta
je sve potrebno za pravljenje nezavisne države na Balkanu? Ne zahteva
se samo jedan narod, jezik, i vera, već i jedan, ili još bolje desetak,
genocida

U
Crnoj Gori nalazimo poslednje u nizu onih koji olovkom stvarnog ili
izmišljenog genocida pokušavaju da iscrtaju ili podebljaju kartu
zamišljene države. Istoričar Novak Adžić piše o budućoj, nezavisnoj
Crnoj Gori “sa konstitucionalno i institucionalno izgrađenom
crnogorskom nacijom, crnogorskim jezikom, kulturom i crnogorskom
Crkvom” u kojoj “srpski populizam i agresivizam, politika velikosrpske
asimilacije i hegemonije, mora pripadati istoriji”. Preduslov za
ostvarenje ovog cilja je, po Adžiću, pobeda nad “anticrnogorskom
nacišovinističkom četničkom politikom... u Crnoj Gori”.

Da bi
neka politika bila “nacistička”, ona mora biti i genocidna. Dokazivanje
prošlih “genocida” i genocida je važno jer se samo tako cilj može
predstaviti kao neupitan i samo tada sva sredstva postaju opravdana.
Zato su, pošto su Crnogorcima obezbedili sopstveni jezik i crkvu i
pojedini “independisti” i “suverenisti” krenuli da traže nedostajući
sastojak balkanskog državotvornog recepta.

Velikosrpski klerofašizam

Adžić
piše da su “od 1918. godine, pa nadalje, Srbi u Crnoj Gori vršili...
planski genocid nad crnogorskim narodom”. Objašnjavajući koliko je
duboko “zabrazdio velikosrpski klerofašizam”, on navodi da su pod
“okupatorskom zastavom sa četiri S... Crnogorci doživjeli najveći
teror, mučenje, zločine, genocid, kulturocid, asimilaciju od 1918. do
1941. godine.” Pišući o “onima koji uništavaju sve što je crnogorsko”,
Čedomir Lješević pominje “svetosavsko-justinijansko kleronacističku
velikosrpsku” tezu i “beogradski centar velikosrpskog kleronacizma”
koji proizvodi “korpus etnocida, genocida, pa i holokausta, prije u
BiH, Hrvatskoj i na Kosovu, a onda i u Crnoj Gori”.

Crnogorska
etnička asocijacija Australije je na svom veb sajtu objavila tekst
Sretena Zekovića. Ovaj tekst, u kome se dokazuje da je “odluka o
prisajedinjenju Crne Gore Srbiji... imala uništavajući i genocidni
smisao”, možete naći na brojnim suverenističkim Internet sajtovima i
forumima. Kao i Adžić, Zeković je svoju pažnju usmerio na “zelenaški
oslobodilački pokret... poznat pod imenom Božićni ustanak” i “krvavi
bijeli teror” od 1918. godine.

On
tvrdi da je “cilj bijelog terora bio genocidno istrebljenje
hiljadugodišnje crnogorske istorije i svega crnogorskoga. Genocid nad
Crnogorcima ostvarivao se, prije svega, ekonomskim mjerama, tako što se
protivnicima ujedinjenja zabranjivalo sijanje njiva kako bi glađu bili
izmoreni... Crnogorci se planski raseljavaju izvan Crne Gore, a pomoću
njih se vrši etničko čišćenje Albanaca na Kosovu... Ubijeno je više
tisuća ljudi, a po nekijem svjedočenjima i više desetina tisuća...
Rodoljubi se bacaju u jame. Vješala niču po Crnoj Gori.”

Zeković
kaže da je srpska “okupacija” najgora u crnogorskoj istoriji, da čak
“ni Turci nijesu radili što čine beogradske kesedžije i demokrati”.
Srbija, po njemu, nije samo okupator već “denacionalizator” i
uništitelj” čiji su zločini rezultat “svetosavskoga fundamentalizma
koji đavoljijem sjemenom mržnje zatrova Crnu Goru” i “oslobodilačkog
terorizma”.

Genocid su kao argument upotrebljavali i predstavnici druge polovine podeljene
republike.
Potpredsednik SNS-a Novak Radulović je nedavno izjavio da se
“terorističkom albanskom genocidu pridružio na najskandalozniji način
režim Mila Đukanovića”. Podgorički Dan navodi da je Radulović izjavio
“da samo neko ko je ili sišao s uma, ili je zlokobno zlurad i spreman
da po cijenu novih nesreća realizuje najstrašniji duhovni genocid, može
tvrditi da jezik kojim su svoja djela napisali Njegoš, Sveti Petar
Cetinjski, kralj Nikola... nije srpski.” “Znamo da je ovaj zlokobni
duhovni genocid iz Đukanovićeve separatističko-mafijaške radionice i da
je to zločin sa predumišljajem i nasilje nad srpskim narodom”, izjavio
je tada Radulović.

Srpska ljubav prema genocidu

Genocid
je državotvorni zločin. Suština insistiranja na tužbi pred Međunarodnim
sudom pravde u Hagu nije u naplati ratne štete koja bi “ekonomski
sahranila Srbiju”, već u tome što mnogi bošnjački autoriteti veruju da
bi presuda kojom se Srbija proglašava odgovornom za genocid praktično
obezvredila ključni deo Dejtonskog sporazuma i omogućila ukidanja
Republike Srpske. Enver Čaušević “tužbu BiH protiv SCG za agresiju i
genocid” naziva “sudbinskim pitanjem” i “jedinim putem opstanka
(bosanske) države”. “Samo na taj način doći će se do ukidanja manjeg
bosanskog entiteta, koji je nastao na masovnim grobnicama, logorima,
silovanjima, etničkom čišćenju, paljevinama... Ma koliko ukidanje RS
danas zvučalo nevjerovatno, to će biti neminovnost ako istrajemo na
tužbi”, smatra Čaušević.

Fatmir
Alispahić u tekstu “Kako ukinuti Republiku Srpsku?” tvrdi da je RS
“osvajački i genocidni cilj srpskog fašizma, pa prema tome njeno
postojanje ne može imati nikakvo drugo značenje osim genocidnog”.
Alispahić piše da je “Republika Srpska spomenik genocidu” i da je
“Dejton kriminalni ugovor” i tvrdi da je zato tužba od “životnog
znača-ja” za Bosnu... „sudbinski teža i od ZAVNOBIH-a i od međunarodnog
priznanja BiH”.

Brojni
bošnjački “genocidolozi” se dele na one koji veruju da je genocid
devedesetih samo poslednji u “seriji” od deset genocida nad Bošnjacima,
i one koji su pristalice teorije o “genocidu koji traje” i čiji se kraj
ne nazire. Prvu, brojniju grupu čine “sledbenici” Mustafe Spahića koji
tvrdi da je od 1699. do 1995. godine nad Bošnjacima počinjeno deset
genocida. Spahić tvrdi da je “strateg, idejni promotor i agens” većine
ovih genocida nad muslimanima bila “crkva”, nekad katolička nekad
pravoslavna.

Dr Rasim
Muminović u studiji “Srbizam i stradalaštvo Bošnjaka” piše o “srpskom
neonacizmu”, “četnicima koji bez noža ne bi znali zašto im služi glava”
i “genocidnom ratu koji Srbi vode kad god im se za to ukaže prilika”.
Autor uzrok genocidnosti Srba nalazi u tome što su oni “bića sa
insuficijencijom stida i ljudskog straha koji nije u svim oblicima
identičan sa životinjskim. Takvi se više životinjski boje nego ljudski
stide zbog čega izbjegavaju neposrednu borbu, što srbizam čini ne samo
ideološkim nego i patološkim sindromom”.

Alispahić
je tekst o “novim kodovima agresije” i “nastavku genocida nad
bošnjačkim narodom” završio optimističkom notom da “postoji tračak
vjere da Bosna sa Bošnjacima može preživjeti nastavak genocida”. Mada u
njegovom, novijem, tekstu “Zašto su Srbi genocidni?” dominira
pesimistički ton. Alispahić piše o snazi “srpske ljubavi prema
genocidu” i nalazi da je “genocid... utkan u samo povijesno i kulturno
biće srpskog naroda".

Jedan genocid dnevno

Kod
svih balkanskih naroda postoje “iskrivljena, površna shvatanja i
koncepta genocida i uopšte razumevanja onoga šta ratni zločini znače”.
Verovanje da je genocid neprekidan, da se kada jednom počne nastavlja i
bez ubijanja, popularan je i među nekim srpskim i albanskim
intelektualcima. Kada govore o genocidu, zakrvljeni Balkanci reč
redovno koriste u množini. Za mnoge pitanje nije da li je, već koliko
puta je njihov narod bio žrtva genocida.

Na
Kosovu je krajem devedesetih bio dominantan diskurs o otprilike “jednom
genocidu dnevno”, kako su mnogi Albanci pokušavali da stranim
novinarima prikažu svoju stvarnost pod Miloševićem. Iako je čak i UN-ov
Vrhovni sud Kosova u Prištini već “presudio” da “srpske trupe nisu
izvršile genocid nad kosovskim Albancima” krajem devedesetih, tvrdnja o
srpskom genocidu i danas predstavlja jedan od glavnih albanskih
argumenata “zašto se Srbima ne može verovati”.

Albansko
opravdanje za zločine nad Srbima posle 1999. godine jeste da je “to ono
što se dobije za podršku genocidu”. Srbi koji su oterani su
“eksploatatori, krvopije, pomagači ubica i kolege počinilaca genocida”,
tvrdi se na popularnom albanskom Internet forumu. Jedan kosovski
Albanac piše da su Albanci “bili žrtve mnogih genocida” i da su ih “ti
genocidi naučili dve stvari”. Prvo, “da bismo preživeli kao nacija, ne
smemo se mešati sa drugim nacijama”, i drugo, “ne smemo verovati nikome
u Evropi”.

Redžep Kastrati
piše u listu Bota Sot da kada se “pomene Beograd, Albanci se uvek sete
masakra koji je počinio srpski genocid. Naravno da će sećanja na
genocid Srba nad Albancima proizvoditi emotivne reakcije koje se moraju
u potpunosti poštovati”. Neumorna albanska lobistkinja Širli Diogardi
zahteva da se “Srbija javno izvini Kosovarima (sic!) i Bosancima za
zločine protiv čovečnosti i genocid i međunarodna zajednica treba da
prizna suverenitet Kosova”. Diogardi zna da reč suverenitet
najubedljivije zvuči kada je u istoj rečenici sa rečju genocid, makar
taj genocid bio izmišljen. Ovo je posebno korisno ako se ima u vidu da
su Toni Bler (direktno) i Hilari Klinton (indirektno) sugerisali da
zločini srpskih trupa 1999. godine predstavljaju genocid. Zapadni
zvaničnici su tokom kosovskog rata upotrebili čak i sasvim besmisleni
izraz "masovni genocid".

Genocid nad svinjama

Danas
je postalo legitimno govoriti o genocidu nad stanovnicima jednog sela i
termin je, bar na Balkanu, umnogome izgubio smisao koji je imao kada je
najteži zločin opisan. Zloupotreba i trivijalizacija ove reči koja je
prvi put upotrebljena 1944. godine je dostigla apsurdne razmere.
Navijači Hajduka su nedavno rukovodstvo koje je upropastilo klub
optužili za “najveći sportski genocid”. “Međunarodna mafija” je u
medijima optuživana za “genocid nad pticama” u Srbiji, a u Sarajevu su
gradske vlasti optužene za “genocid nad psima”. Najčešće se ipak
pominje “genocid nad svinjama” kao sinonim za jesenji svinjokolj.

Alen
Desteks, bivši generalni sekretar Lekara bez granica, tvrdi da je reč
genocid postala žrtva “svojevrsne verbalne inflacije, kao što se to
prethodno desilo sa rečju fašista”. On smatra da je ova reč postepeno
gubila svoje primarno značenje i da je postala “opasno opšte mesto” sa
ciljem da “šokira i privuče pažnju na savremene situacije nasilja i
nepravde”. Majkl Ignatijev smatra da su je oni “koji je nažalost
koriste, pretvorili u banalnu potvrdu statusa bilo kakve žrtve”.
Genocid se danas koristi i da opiše stradanje izazvano prirodnim
katastrofama ili terorističke napade sa velikim brojem žrtava. U SAD
protivnici abortusa pravo na prekid trudnoće nazivaju genocidom.

Balkanska
istoriografija neretko podseća na rat stvarnim i izmišljenim
genocidima. U potrazi za najstarijim genocidom Hrvatsko slovo je
nedavno “otkrilo” da su još “Rimljani proveli genocid nad Hristima”. U
prikazu knjige Vasilija Krestića “Genocidom do Velike Hrvatske”, Dragan
Nedeljković piše da su “genocid nad Srbima u vreme Pavelićeve NDH, i
poslednji, u Tuđmanovo doba” pripremani “pet-šest stoleća... od
trenutka kad su se Srbi zatekli sa Hrvatima u istoj državnoj
zajednici”.

Hrvatski
istoričari tvrde da je na Blajburškom polju maja 1945. godine pored
hiljada Pavelićevih ustaša ubijeno i više od sto hiljada hrvatskih
civila i pokušavaju da dokažu da je “broj žrtava Blajburga veći od
broja žrtava Jasenovca”. Oni Blajburg opisuju kao “genocid
antifašista”, “Titovu klanicu” i “mega-Srebrenicu”. Dr Petar Vučić na
stranici Društva hrvatskih srednjoškolskih profesora piše da je to bio
“genocid nad Hrvatima koji nisu dirali ničiju zemlju” i “jedan od
oblika srpskog osvajanja hrvatske zemlje”.

Slobodna
Dalmacija citira Franca Permu koji tvrdi da je “po okončanju Drugog
svjetskog rata u Sloveniji izvršen genocid nad slovenskim i hrvatskim
narodom”. Splitski dnevnik piše da broj masovnih grobnica u Sloveniji
“prema nekim izvorima, dostiže čak četiri stotine”. Slobodna je
optužila i njujorški Institut za istraživanje Jasenovca za “internetski
genocid nad hrvatskom poviješću” koji je “počinjen” objavljivanjem na
Internetu “monstruoznog falsifikata” u formi liste žrtava Jasenovca.

Temeljna trivijalizacija

U
tekstu “Žrtvoslov Širokog Brijega u Drugom svjetskom ratu i poraću”,
fra Andrija Nikić piše da se zločinima u Blajburgu i Širokom Brijegu
“Tito svrstava ne samo u hrvatske renegate i izdajice, nego u zatirače
vlastitog naroda, u zločinca koji je učinio genocid nad vlastitim
narodom”. (Tito se krivi i za genocid nad “400 000 vojvođanskih Nemaca
u brojnim koncentracionim logorima nakon Drugog svetskog rata”.)

Fra
Josip Zvonimir Bošnjaković smatra da u Hrvatskoj “nema pomaka naprijed
dok se ne kaže otvoreno da su jugokomunisti izvršili genocid nad
hrvatskim narodom u vrijeme komunističkog fašizma... Da bi se došlo do
istine, mora se svaki zločin istražiti, povijesno i pravno
klasificirati. Tako doći do istine i do toga zašto je hrvatski narod u
svojoj povijesti uvijek morao patiti. Zašto su drugi narodi izvršili
nad Hrvatima genocid?”

Zato ne
treba da čudi da je Županijski sud u Gospiću 2003. godine jednom Srbinu
iz Korenice izrekao presudu od 13 godina zatvora jer je optuženi “vršio
genocid nad Hrvatima sa svojim sunarodnjacima, i to ne samo u zadnjem
ratu, već više od 500 godina”. U obrazloženju presude piše i da su
njegovi preci došli “zajedno s Osmanlijama kako bi uništili Hrvatsku".

Ovako
temeljna trivijalizacija reči genocid je olakšala posao svima koji žele
da poriču genocid(e) ili na neki drugi način zloupotrebljavaju ovaj
pojam. Dokazivanje genocida na Balkanu već decenijama najčešće nije u
funkciji pravde, istine, žrtava ili manje krvave budućnosti. Genocidi i
“genocidi” ne služe samo državotvornim ambicijama već i dehumanizaciji
“genocidnih” i popularizaciji šovinističkih projekata koji obećavaju
nove genocide.